Op zoek naar Muay Lao

Written on April 1, 2012.

Ik had gehoord dat er in Laos een variant op Muay Thai (Thai's kickboxen) bestaat. De naam verklapt het ook wel een beetje; Muay Lao. Een grote vechtsport was het niet, maar in de hoofdstad van het land, Vientiane zou het beoefend kunnen worden. Zo was ik met mijn vriend Shinji op een dag op het idee gekomen om dan maar eens een plek te gaan zoeken waar dat kon.
"Weet u in de buurt een plek waar er aan Muay Lao gedaan word?" vroegen we bij de receptie van het hotel.
"Wat!? Wilt u Beer Lao drinken?"
We maakte wat stootgebaren in de lucht en zeiden het nog een keer.
"Aah, Muay Lao!" begreep de man van de receptie.. "Dat kan ergens dichtbij de triomfboog"

We probeerde in de straat fietsen te huren om naar de triomfboog van Vientiane te gaan. Na twee mislukte pogingen, begonnen we bang te worden dat alle fietsen in de stad al verhuurd waren.
"We moeten hoop blijven houden!" zei Shinji, en samen liepen we door de straten terwijl we "Bycicle race" van Queen zongen.
Uiteindelijk hadden we geluk en was er toch nog een plek waar fietsen over waren. Dit waren overigens duidelijk gestolen fietsen, omdat de Japanse registratiecode's er nog opstonden.

Eenmaal bij de triomfboog aangekomen, vroegen we ergens een visboer of hij wist waar we moesten zijn. Weer was het nodig eerst vuistbewegingen te maken voor we begrepen werden. De man wees ons naar een  markt. Dat was een drukke plek en het zag er al iets localer uit. Hier zou inderdaad wel eens een Muay Lao gym kunnen zijn. Maar toch, als je niet precies weet waar je moet zijn, is het een onbegonnen taak.
We vroegen het nog eens aan een man. Die wees ons weer een eind verder. Zo vroegen we het nog een tijd door tot we uiteindelijk na veel fietsen bij een badminton club aankwamen. Dit was niet precies wat we zochten.

Gelukkig had Shinji een kaart bij zich en konden we hierop kijken of er nergens een hint stond. Er bleek een Budo (Japanse vechtsport) Centre te zijn. Als we daar nu eens heen gingen en het vroegen, wisten die mensen daar vast wel antwoord. Dat was nog een klein half uur fietsen, maar toen we eindelijk aankwamen zagen we de Japanse vlag naast die van Laos levendig wieperen.
We liepen naar binnen en vroegen weer om Muay Lao. Hier werkte het natuurlijk niet om stootbewegingen te maken, want dan dacht iedereen meteen dat we kwamen voor een Karate-les.
Er was echter een jongen die goed Engels sprak, en ons de weg naar een fitness-centrum wees waar ook aan Muay Lao gedaan zou worden. Dit was echter weer helemaal de andere kant op, maar na veel vragen en een eind fietsen kwamen we ook hier succesvol aan. Dit was echter gewoon een modern fitness centrum. Niets leek erop dat er hier ook aan Muay Lao gedaan zou kunnen worden. Het rook er gewoonweg niet naar. Toch waagde we het maar om het bij de receptie te vragen, maar die bespottelijke vraag werdt meteen afgewezen.

We gingen maar naar huis. Het was een beter idee om eerst op het internet te gaan zoeken waar we heen moesten. Gelukkig is Shinji ook een jongen die van dit soort zoektochten houdt, en had hij tot het eind een goed humeur. Maar, terug bij het hotel leek hij wel moe en zei hij dat hij even ging rusten. In de tussentijd vond ik op het internet een plek waar zeker aan Muay Lao gedaan zou worden. Ik noteerde het adres en de richting, en ging naar de kamer om dit aan Shinji te melden.
"Ga jij maar alleen, ik ben bek af!"
Het was ook al bijna 5 uur.

Ik fietste de weg die ik had opgezocht. Ik kwam langs veel tempels, restaurants en zelfs na een poos langs het vliegveld, waarvan de ingang overigens niet meer dan dat van een bus-station leek. Na het vliegveld gepasseerd te zijn, werdt het steeds localer. Marktstraatjes met kippen die klaarstonden om verkocht te worden terwijl ze door straathonden werden aangestaard aslof het oerang-oetans waren in de dierentuin. Ik moest ergens een zijstraatje nemen, waar het in een ongeplaveide weg veranderde. Nu werdt het wel erg landelijk.

Langs rijstvelden fietste ik door, totdat ik eindelijk het geluid van een zandzak hoorde. Daar was het! Ik stopte mijn fiets voor de gym en liep naar binnen.
Na me voorgesteld te hebben en verteld te hebben dat ik graag een paar dagen mee zou doen, werd ik meteen naar de kleedkamer gewezen. De pret kon nu al beginnen!